Friday, November 04, 2011

Win-Win

Οι τελευταίες μέρες είδαν εξελίξεις εντός και εκτός Ελλάδας οι οποίες χαρακτηρίστηκαν ευρέως ως πρωτοφανείς.

Η αλήθεια είναι ότι ούτε ο Παπανδρέου τρελάθηκε, ούτε "του την έφερε του Σαμαρά". Ένα θέατρο παίχτηκε με σκηνοθέτες και πραγματικούς πρωταγωνιστές το δίδυμο Μέρκελ - Σαρκόζυ.

Το ζητούμενο: α. να περάσει στον Ελληνικό λαό, αλλά και στην Ευρωπαϊκή κοινή γνώμη η εκχώρηση μέρους της Εθνικής Κυριαρχίας ως κάτι καλό.

β. Να δημιουργηθεί προηγούμενο εντός (και εκτός) της Ευρωζώνης, όπου το ξελάσπωμα από οικονομικές κακοτοπίες συνδέεται ακριβώς με εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας.

Το σενάριο, το οποίο συμφωνήθηκε όχι μόνο από τον Παπανδρέου αλλά και από τον Σαμαρά με το Ευρωδίδυμο ακολουθείται κατά λέξη:

Ο Παπανδρέου επιστρέφοντας στην Ελλάδα θέτει θέμα δημοψηφίσματος.

Το Δίδυμο ωρύεται ωσάν την παρθένα που έχασε το πολυτιμότερό αγαθό της, ότι ο Παπανδρέου προδίδει τα συμφωνηθέντα και θέτει όρους: το δημοψήφισμα εντός του μήνα και το ερώτημα θα είναι "εντός ή εκτός του Ευρώ"!

Στο εσωτερικό της Ελλάδας καλλιεργείται κλίμα πανικού με βομβαρδισμό αναλύσεων και απόψεων από πολιτικούς και αναλυτές: είμαστε στο χείλος του γκρεμού! Καταστρεφόμαστε!

Σε αυτό το κλίμα ο Σαμαράς προσφέρει ένα δείγμα διαλλακτικότητας: Ξαφνικά δέχεται να υπερψηφίσει τη συμφωνία (την οποία μέχρι τούδε προδοτική ανέβαζε, προδοτική κατέβαζε).

Θα μου πείτε: Μα καλά, τί αποκομίζουν όλοι από αυτήν την υπόθεση:

Έχουμε και λέμε:

1. Παπανδρέου: δεν θα περάσει μόνος και με ισχνή πλειοψηφία μια συμφωνία που για τον πολύ λαό (και ενδεχόμενα και για την ιστορία) θεωρείται επαίσχυντη. Η ευθύνη μοιράζεται με την αντιπολίτευση (σημειώνω εδώ ότι τόσο ο Καρατζαφέρης όσο και η Μπακογιάννη αλλά και η ΔΗΜ.ΑΡ. κάνανε ΟΛΟΙ κλίσεις για κυβέρνηση εθνικής ενότητας!). Επιπλέον θα έχει να παρουσιάζεται ως αυτός (ο σοσιαλιστής) που προσπάθησε να κινηθεί αμεσοδημοκρατικά και δεν τον αφήσανε!

2. Σαμαράς: Εγκλωβισμένος στη λαϊκίστικη αντιπολίτευση όπου καταδίκαζε κάθε πρόταση της Κυβέρνησης, είχε αρχίσει να θεωρείται από τους "Εταίρους" προβληματικός. Για το λόγο αυτό τον τελευταίο καιρό είχε βρεθεί κάτω από ισχυρή πίεση (ακόμα και με δημόσιες δηλώσεις που τον κατονόμαζαν -πλέον ονομαστικα- ως "το πρόβλημα στην Ελλάδα"). Θυμίζω δε ότι Μέρκελ και Σαρκόζυ είναι ιδεολογικά αδέρφια του, και κατά συνέπεια θα τον προτιμούσαν να ηγείται της Ελλάδος. Η "συνωμοσία του Δημοψηφίσματος" του έδωσε μια όμορφη έξοδο, αφού παρουσιάστηκε διαλλακτικός, αλλά και υποχρεωμένος να κάνει το βήμα "για το καλό της Πατρίδος"!

3. Μέρκελ και Σαρκόζυ: Και οι δύο έχουν μεγάλη ανάγκη να φανούν "ηγέτες" και ότι λύνουν το θέμα της "Ελληνικής τραγωδίας". Ο μεν Σάρκο μόλις τώρα μπαίνει σε προεκλογική περίοδο και οι προβλέψεις στις δημοσκοπήσεις είναι ιδιαίτερα δυσοίωνες για αυτόν. Η δε Μέρκελ βγαίνει από μια περίοδο πολλαπλών εκλογικών ηττών σε διάφορα γερμανικά κρατίδια. Οι ήττες έχουν αποθρασύνει τους αντιπάλους της (αντιπολίτευση, συμπολίτευση, εσωτερικό του κόμματος). Αυτό σημαίνει ότι με τις "σκληρές δηλώσεις" τους, με τις οποίες τράβηξαν το αφτί των ατάκτων Ελλήνων και τους "έθεσαν προ των ευθυνών τους", θέλησαν να φανούν ισχυροί, υπεύθυνοι Πανευρωπαίοι ηγέτες. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα Γαλλικά και Γερμανικά ΜΜΕ παίζουν το σενάριο "ο Παπανδρέου ενέδωσε στην πίεση του Μέρκελ και της Σαρκόζυ" και εγκατέλειψε το (τρελό) σχέδιο για δημοψήφισμα.

Τι έχουμε ουσιαστικά εδώ; Ένα κλασικό (αμερικάνικό) σενάριο win-win! Όλοι κερδίζουν! Το αν θα αρκεστούμε με μια απλή επικύρωση του σχεδίου από το σύνολο του ελληνικού πολιτικού κόσμου ή αν θα δημιουργήσουμε ενιαία Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας (μα τί απόλυτος ευφημισμός, αλήθεια!), μένει να το δούμε. Το δεύτερο - και αντιδημοκρατικότερο - σενάριο είναι και το πιο πιθανό, και καλλιεργείται με όλα τα μέσα στο λαό. "Όλοι μαζί, να κάνουμε αυτό που μας λένε!! Γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή!"

Όλοι; Ε! Κάποιος πρέπει να χάσει...Αλλά πάει καιρός που οι πολιτικοί (Έλληνες και Ευρωπαίοι) έχουν πάψει να ασχολούνται με τα συμφέροντα του λαού ή των λαών.

Αν οι Ευρωπαίοι και οι Έλληνες ηγέτες ήταν πιστοί στις αρχές τις Δημοκρατίας, η χρήση του Δημοψηφίσματος θα ήταν ΑΥΤΟΝΟΗΤΗ για οποιοδήποτε τέτοιο ζήτημα. Όπως χειρίστηκε βέβαια το όλο ζήτημα η ιθύνουσα τάξη, η ιδέα του Δημοψηφίσματος (και κατ'επέκτασιν της Άμεσης Δημοκρατίας) δέχτηκε ένα ισχυρό κτύπημα κάτω από τη ζώνη. Τι λέτε; Αυτό δεν είναι ένα μπόνους που αξίζει τον κόπο;

No comments: